W dniach 24-25 października 2019, z okazji 95-lecia firmy MESKO odbyła się konferencja poświęcona rozwojowi techniki rakietowej i amunicyjnej w Polsce. ŁUKASIEWICZ – Instytut Lotnictwa na wydarzeniu reprezentował dyrektor naczelny, dr inż. Paweł Stężycki, który na zaproszenie organizatorów wygłosił prezentację pt. „Rozwój polskiej bazy poligonowej na potrzeby kosmiczne i wojskowe”. Swoje prezentacje wygłosili także inżynierowie Zakładu Technologi Kosmicznych Ł-ILOT: Damian Kaniewski („Rozwój silników na stały materiał pędny w Sieci Badawczej Łukasiewicz Instytucie Lotnictwa”) oraz Michał Pakosz („Wykorzystanie rakiety ILR-33 BURSZTYN do testów technologii wojskowych”).
ŁUKASIEWICZ – Instytut Lotnictwa jest obecnie liderem prac badawczo-rozwojowych Polski i Europy środkowej w dziedzinie rakiet cywilnych. Zespół prowadzący testy lotne rakiet zrealizował w latach 2017-2019 trzy kampanie startowe rakiety suborbitalnej ILR-33 BURSZTYN, w Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych Drawsko oraz na Centralnym Poligonie Sił Powietrznych Ustka. Przeprowadzono również kampanię testową związaną z gazodynamicznymi układami wykonawczymi sterowania na terenie WITU. Loty rakiet suborbitalnych mają potencjał zarówno w prowadzeniu badań atmosfery, walidacji technologii kosmicznych i wojskowych, jak i w prowadzeniu badań naukowych w mikrograwitacji. Obecnie jedną z przeszkód w rozwinięciu działalności w tym zakresie jest brak dedykowanej infrastruktury naziemnej.
W ramach prezentacji przedstawione zostały dotychczasowe doświadczenia ŁUKASIEWICZ – Instytutu Lotnictwa w dziedzinie organizacji testów lotnych rakiet. Osiągnięte doświadczenie poskutkowało zdobyciem unikalnych kompetencji w dziedzinie organizacji testów rakietowych, opracowywania wyników badań a także wprowadzaniu na ich podstawie zmian konstrukcyjnych w testowanych systemach. Wskazano również na udane działania podejmowane z innymi podmiotami w celu poszerzania stref powietrznych.
Zaprezentowana została koncepcja utworzenia Krajowego Centrum Systemów Rakietowych i Badań Suborbitalnych. W myśl koncepcji Centrum zapewniałoby stałą infrastrukturę naziemną m.in. hale integracyjne, hamownie do testowania silników, stanowiska startowe rakiet i systemy śledzenia lotu rakiety. Postulowana infrastruktura stanowiłaby doskonałą bazę do prowadzenia badań rakietowych, zarówno wojskowych jak i cywilnych. W zakresie badań cywilnych Centrum umożliwiałoby prowadzenie w Polsce badań atmosfery oraz w mikrograwitacji, obecnie trudne do wykonania przez polskie środowisko naukowe z uwagi na brak możliwości prowadzenia takich badań w kraju. Lokalizacja Centrum byłaby o wiele bardziej atrakcyjna niż analogicznych centrów w Szwecji i Norwegii położonych w okolicach koła podbiegunowego, szczególnie dla klientów z Niemiec. DLR z Niemiec jest obecnie największym w Europie użytkownikiem lotów suborbitalnych.
Utworzenie Krajowego Centrum Systemów Rakietowych i Badań Suborbitalnych stanowiłoby szansę dla rozwoju polskiej obronności, przemysłu wysokich technologii, a także polskiej nauki. Pozwoliłoby również na wykorzystanie unikalnych kompetencji zdobytych w ramach dotychczasowych prac badawczo-rozwojowych.
